Dilimize yunanca'dan girmiş bir kelime olan demokrasi, bu dilde "halk" anlamına gelen demos ve "idare" anlamındaki kratos kelimelerinin birleşiminden oluşmuş bir terimdir.
Eski yunan'da azınlıgın çoğunluğa hakim oldugu dönemlerde, halkın kendi kendisini yönetebileceği, alternatif bir yönetim biçimi olarak düşünülmüş ve uygulanmaya başlamıştır.
Kimi zaman yerini tekrar krallıga bırakmış, zaman zaman da bazı değişikliklere uğramış, 1641 yılında rodos'ta yazılan ilk siyasi anayasa ve bu anayasanın getirdiği yeniliklerle, günümüzdeki haline ulaşmıştır.
Günümüzde en çok kullanılan tanımıyla özetlersek; "Halkın egemenliğine ve bu temele dayanan yönetim biçimi".
Çoğunluğun aptal olduğu bir toplumda hiçbir işe yaramayacak sistemdir.
Toplumun kendi meselelerini kendisinin çözebilme yetisini anlatır. Bu yeti ne ölçüde gelişkin ise demokrasi de o ölçüde gelişkindir. Bu yüzden demokrasinin gelişkinlik düzeyini ölçmek için sıradan vakitleri değil politik kriz dönemlerini çözümlemek gerekir.
Siyasal kültürümüzü biçimlendiren devlet otoritesine her vaziyette boyun eğme refleksi bir ideoloji olarak devlet eliyle toplumun her kesitinde, bilhassa eğitim sistemi ve medya aracılığıyla toplum şuurunu şekillendirir. Siyasal duygu, inanç ve tercihlerimizi, siyasal meşruiyet temellerini belirler.
Sadece zor yoluyla değil artık kendi rızamızla, farkında olmadan sivil gibi değil de devlet gibi düşünmeye başlarız. Orhan Kemal'in tanınmış romanındaki bekçi Murtaza oluruz.
Laiklik olmadan pek de düzgün işlemeyen sistemdir. Laiklik demokrasinin direğidir.
Eğitimli insanların olmadığı topraklarda ihtiyaç duyulmayan bir kavramdır. Halkın egemenlik falan istediği yoktur çünkü. Yönetilmek, yönetene biat etmek cahilin tercihidir. Kurunun yanında yanan yaş'ların demokrasi talebi ise günümüz Türkiye'sinde de göreceğimiz üzere yalnızca bir talep olarak kalmaya devam eder.