1913’te atların performansını araştıran Fransız mühendis Maximilian Ringelmann şunu keşfetti: Bir faytonu çeken iki koşum hayvanının performansı tek bir atın performansının iki katı değildir.
Bu netice karşısında şaşkınlığa uğrayan Ringelmann araştırmalarını genişletip bunlara insanları da kattı. Bir grup erkeğe halat çektirip her birinin harcadığı gücü ölçtü. Vasatide, beraber halat çeken iki kişi, tek başlarına çekerken harcadıkları gücün yalnızca %93’ünü, üç kişi çekerken %85’ini, sekiz kişi beraber halat çekerken de ancak %49’unu harcıyordu.
"Ringelmann Tesiri" denilen bu fenomen, fertlerin performansları direk görülemez olduğunda, bir gruptaki fert sayısı arttıkça gruptaki her ferdin verimliliğinin düşeceğini gösterir.
Deneyin endirekt sonuçlarından biri de şudur: İnsanlar bir grup içerisinde, tek başlarına olduklarından değişik davranırlar.
